به گزارش «شهر بیست»، بیستم مهرماه در تقویم ایرانیان به عنوان روز نکوداشت «حافظ» نامگذاری شده است.

دیوان حافظ شامل ۵۰۰ غزل، ۴۲ رباعی و چندین قصیده است که در طول ۵۰ سال سروده است. غزلیات حافظ زبانزد عام و خاص است و او را چیره دست‌ترین غزل سرای زبان فارسی می‌دانند. از مهم‌ترین خصوصیت‌های اشعار حافظ قدرت تأویل پذیری اوست به طوری که هرکس با توجه به شرایط روحی و حال و هوایی که دارد برداشت خاصی از شعر دارد. انگار که حافظ آن شعر را برای همان لحظه سروده است.

در بخشی از کتاب «دانش و روش بندگی» برگرفته از آثار آیت الله جوادی آملی به جایگاه غزل حافظ شیرازی اشاره شده که در ادامه می‌آید:

گاهی مناجات، یک جوان را اداره می‏‌کند و زمانی نیز یک غزل یا قصیده، کمبودهای درونی او را ترمیم می‏‌کند. لذت غزل عقلانی هرگز در ترانه حسی یافت نمی‏‌شود، ترانه حسی لذتی کاذب ایجاد می‏‌کند اما غزل معقول شهدی است که لذت صادق را به همراه دارد و تا پایان عمر با انسان همراه است. غزل‌های حافظ و سعدی چنین است.

به هر روی، اگر کسی خود را با ترانه حسی سرگرم کند، در کهنسالی خود متوجه می‏‌شود که با ذائقه او هماهنگ نیست، در حالی که انسان با مناجات و غزل انس دیگری دارد. غزل حافظ همیشه می‏‌ماند و هرچه سن بالاتر برود، انسان با آن بیشتر مأنوس می‏‌شود.

برای نمونه، بزرگانی چون مرحوم صدرالمتألهین شیرازى، فیض کاشانى و حکیم سبزوارى از کسانى بودند که به خواندن غزل هاى حافظ اهتمام داشتند. انسان با غزل، احساسى الهى پیدا مى کند و شورش و تبهکارى را کنار مى گذارد.

بعضى با شعر و غزل مأنوسند، بعضى با دعا و مناجات، بعضى با قرآن. البته همه می‌توانند از دعا و قرآن استفاده کنند اما تأثیر آثار دیگر عمومیت ندارند.

شعر نازل شعری زمینی است و پیامی ندارد و از سطح پیش‌تر نمی‌رود، اما مصداق اشعار متنزل اشعار حافظ و سعدی است و همان‌گونه که مرحوم فیض می‌فرمایند: «ای یار مخوان زاشعار، الّا غزل حافظ»، شعر متنزل انسان را رها نمی‌کند، بلکه او را به همراه خود به بالا می‌کشاند.