شهر بیست/ سرویس سلامت_ احمد گایینی: یکی از بزرگترین مشکلاتی که در این پنجاه سال به چشم می‌خورد، نارضایتی روزافزون کارمندان است. بسیاری از کارکنان سازمان انتقال خون از عدم توجه به نیازهای اساسی‌شان مانند حقوق و مزایا، بیمه و سایر رفاهیات گلایه دارند. این کارکنان که به عنوان ستون‌های اصلی این نهاد شناخته می‌شوند، در سایه نادیده‌گرفتن‌های مکرر مسئولان، انگیزه خود را از دست داده و برخی از این افراد حتی به فکر ترک این سازمان می‌افتند و این شرایط به طور مستقیم در کیفیت خدمات ارائه شده توسط سازمان انتقال خون تأثیرگذار است.

بی‌توجهی همه‌جانبه به کارکنان باعث شده آنها دنبال پیدا کردن شغلی با شرایط بهتر و مزایای بالاتر باشند و همچنین کمتر شدن توجه به این سازمان از سوی مسئولان، فشار کاری بیشتری را به دوش کارکنان باقی گذاشته است.

در سازمان انتقال خون نیز همچون اغلب نهادها گسست اجتماعی و طبقاتی دیده می‌شود که نتیجۀ یک روند تاریخی و اجتماعی طولانی‌مدت است. این گسست‌ها از عدم تعادل در توزیع منابع و فرصت‌ها، سیاست‌های ناعادلانه و ناتوانی نهادهای مدنی در ایفای نقش خود بوجود آمده‌اند و در چنین شرایطی، سازمان‌ها و نهادهایی مانند سازمان انتقال خون نیز تحت تأثیر همین گفتمان‌ها و ساختارهای قدرت قرار می‌گیرند.

نبود عدالت اجتماعی و اقتصادی، همراه با بی‌تدبیری موجب تضعیف انگیزه و حتی تعهد کارکنان شده و احساس بی‌ارزشی و ترک‌شدگی را در میان آنان تقویت می‌کند. این مسئله را می‌توان از دیدگاه نظریه‌های انتقادی نیز بررسی کرد که بر نقش سیستم‌های اجتماعی و اقتصادی در ایجاد و باز تولید نابرابری‌ها تاکید دارند.

همچنین، از دیدگاه فیلسوفانی مانند هانا آرنت، وضعیت کنونی می‌تواند به نوعی «خودبیگانگی» در میان کارکنان منجر شود، جایی که افراد از خود و ارزش‌های انسانی‌شان دور می‌شوند و احساس می‌کنند که در یک ساختار بی‌روح و بی‌اعتبار گرفتار شده‌اند. این خودبیگانگی نه تنها بر عملکرد و بهره‌وری تأثیر منفی دارد، بلکه به شکل‌گیری یک حس عمومی از بی‌تفاوتی و نارضایتی نیز دامن می‌زند.

راه‌حل این مسائل پیچیده و چندلایه، نیازمند تغییرات بنیادی در ساختارهای اجتماعی و سیاسی است. ما نیازمند یک بازنگری اساسی در سیاست‌ها و رویه‌های مدیریتی هستیم که بر مبنای عدالت، شفافیت و مسئولیت‌پذیری بنا شده باشند. به‌علاوه، تقویت نهادهای مدنی و ایجاد فضاهای گفت‌وگوی باز و سازنده می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.

به طور خاص، در مورد سازمان انتقال خون، ایجاد شرایط کاری بهتر، توجه به نیازها و مسائل کارکنان، و تقویت ارتباطات و همبستگی درون‌سازمانی می‌تواند گام‌های مؤثری در جهت بهبود وضعیت باشد. همچنین، لازم است که سیاست‌گذاران با نگاهی جامع و بلندمدت، به اصلاحات ساختاری و فرهنگی پرداخته و تلاش کنند تا حس ارزشمندی و تعهد را در میان کارکنان تقویت کنند.

واقعیت تلخی که نمی‌توان آن را نادیده گرفت، کاهش انگیزه کاری در میان کارمندان سازمان انتقال خون است. آنان که زمانی با افتخار در این سازمان مشغول به کار بودند، اکنون با حس سرخوردگی و ناامیدی به وظایفشان می‌پردازند. از سوی دیگر، عدم تأمین رفاهیات لازم و کاهش انگیزه‌ها منجر به کاهش بهره‌وری و افزایش استرس در میان کارکنان شده است.

در خاتمه، لازم است یادآور شویم که یک سازمان موفق، نه تنها به واسطه تکنولوژی‌های پیشرفته و تلاش‌های گسترده در تأمین نیازهای جامعه، بلکه به واسطه توجه به نیازها و رضایت کارکنان‌اش است که می‌تواند به رشد و پیشرفت مستدام دست یابد. اکنون زمان آن فرا رسیده که مسئولان با نگرشی مسئولانه‌تر و انسانی‌تر به دغدغه‌های کارکنان سازمان انتقال خون بپردازند و برای ایجاد محیط کاری بهتر و فراهم آوردن رفاهیات لازم، اقدامات جدی‌تری را صورت دهند.