شهر بیست/ سرویس فرهنگ و هنر _ سید حمیدرضا منتظری: «ملاقات خصوصی» به عنوان اولین فیلم بلند سینمای کارنامه یک کارگردان ۳۰ ساله که سینما را با فیلم‌کوتاه و مشق چیدمان میزانسن در تعلیق ابتدایی و پایان غافلگیرکننده فیلم‌های کوتاه شروع کرده است، یک اثر معمولی برای سینمای ایران و البته یک نقطه عطف باشکوه برای کارنامۀ فیلمساز آن به شمار می‌رود.

«ملاقات خصوصی»، یک نسخه ۱۲۰ دقیقه‌ای از یک سریال ۱۲ قسمتی است که قصه عاشقانه «دختر عطار» و «پسر دیلماج» را دستمایه یک موقعیت چالش‌ برانگیز «فرار از زندانی» قرار می‌دهد و به روایت مناسبات مافیای توزیع و انتقال مواد مخدر به داخل زندان‌های کشور می‌پردازد.

در کنار این ایده چالش‌برانگیز فیلم، جسارت یک فیلمساز دهه شصتی و خلاق وجود دارد که البته از ترس شکست فیلم در قصه، مجموعه‌ای از جزئیات پراکنده را فیلم‌نامه‌اش اضافه کرده و نتیجه کار را به یک نسخه خلاصه و سینمایی از یک مینی‌سریال ملودرام و پرشخصیت تبدیل کرده است.

فیلمساز با وجود اینکه در سینما میزانسن، قاب‌بندی، ریتم و روایت را خوب یاد گرفته و خوب می‌داند چگونه بازیگران را در صحنه‌ای مدیریت کند، اما به جای ارائه یک ترسیم واقعی از جغرافیای فلاکت‌بار جهان فیلم و موقعیت زندان و فرار، تنها به کپی‌برداری از نسخه‌های موفق جهانی اکتفا کرده و حالا در «ملاقات خصوصی»، مخاطب را با مجموعه‌ای از سکانس‌های مستقل و موتیف‌های ترجمه شده بصری سینمای مواجه می‌سازد.

فیلمساز هرچقدر تلاش می‌کند شبیه «رستگاری در شاوشنگ» و «مسیر سبز» و «شهر خدا» نباشد، به همان اندازه از باورپذیری «شنای پروانه» و تلخی «ابد و یک روز» بی‌بهره است و فقط زخم و اندوه «پروانه» و عشق «فرهاد» است که ناجی فیلم می‌شود و التیام‌بخش یک پایان‌بندی تراژیک!

امید شمس در «ملاقات خصوصی»، نه تصویر قابل‌قبولی از جغرافیای جنوب‌شهر ِ بزهکار ارائه می‌دهد، نه درک درستی از مافیای قدرت ِ آزاد پشت میله‌های زندان‌ برای مخاطبش وصف می‌کند! فیلمساز پس از ساخت ۴ فیلم‌کوتاه در همین فرم روایی، قصه «ملاقات خصوصی» را به کمک «بهمن‌ ارک» نوشته است، فیلمساز صاحب سبکی که ۳ سال پیش تجربه همکاری با او برای ساخت فیلم «پوست» را در کارنامه دارد.

کارگردان جوان و جسور «ملاقات خصوصی»، حالا در اولین فیلم بلندش به سراغ روایت داستان زندگی خانواده‌ای ساکن در جنوب شهر و محله‌ای‌ ملتهب و بزهکار رفته است. روایت عاشقانۀ فیلم هم در همین تقابل دو منطقه شکل می‌گیرد. «پروانه» (با بازی پریناز ایزدیار) دخترِ عطار محل است و علاقه‌ به وقت گذراندن در دشت‌ ِ معطر نزدیک خانه‌شان دارد و هر روز به جمع‌آوری گیاهان معطر و دارویی از یک بهشت افسانه‌ای و رنگارنگ در ناکجاآباد می‌پردازد. «فرهاد» (با بازی هوتن‌شکیبا) یک معلم زبان‌انگلیسی است که به دلیل اشتباه محاسباتی مالی و سرقت عتیقه از منزل شاگردش حالا در زندان و هم‌بند پدر پروانه است.

داستان محوری فیلم در دو لوکیشن «زندان» و «محلات جنوب شهر» تهران ادامه پیدا می‌کند، در حالی‌که نه زندان «ملاقات خصوصی» ملتهب و واقعی است و نه البته جنوب شهر آن قابل‌قبول و باورپذیر. درام فیلم خیلی دیر آغاز می‌شود و با بیان آرام اطلاعات، داستان را پیش می‌برد.

فیلمساز در «ملاقات خصوصی» تلاش می‌کند با خلق یک جامعه شبه‌آنومیک در حاشیه شهر، روابط و چالش‌های بین‌ فردی کاراکترهایش را روایت کند و در تفسیر ابعاد مختلف یک عشق اسیر در فقر و فساد، روابط عاطفی و تاوان وصال بازنمایی کند. 

فیلمساز، جهان فیلم را آگاهانه به تفسیری هرمنوتیک از «عشق»، «بند و اسارت»، «رهایی و تحول» و «دوباره بند و اسارت» نزدیک می‌کند و به تأویل تأثیرگذار گفتمان حاکم بر وضعیت فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی می‌پردازد.

مخاطب نیز مبهوت از وسعت تراژدی حاکم بر جهان فیلم(!)، در موقعیتی شبیه به یک سوگواره در پایان‌بندی فیلم، به دنبال سرمستی تماشای یک ملودارم شبیه به فیلمفارسی است.