شهر بیست/ سرویس فرهنگ و هنر _ راحله روشن:  از آسانسور که بیرون می‌آیم پشت در سالن نوشته شده «آسمان»، صدای نوای تار لطفی می‌آمد و صدای دخترانه‌هایی که احوال روزگار را از هم جویا می‌شوند.

سالن جلسات «آسمان» در طبقه چهارم ساختمان حوزه هنری قم میزبان بانوانی بود که سال‌های جوانی خود را مشق خط کرده‌اند و حالا دور هم جمع شده‌بودند تا به نام روز مادر مشق عشق کنند و در نخستین جشنواره ملی بداهه نویسی بانوان خوشنویس با موضوع کتابت اسامی و القاب  حضرت زهرا(س) در رشته‌های نستعلیق و شکسته شرکت کنند.

دو به دو کنار هم نشسته‌اند و مشق عاشقی را تمرین می‌کنند. محفل زنانه‌ای که رفاقت را برایشان به ارمغان آورده تا برای ساعتی همه بهانه‌های دوری از قلم نی و دوات را کنار بگذارند و بوی دوات از یاد رفته را نفس بکشند.

«مریم‌السادات محمدی» می‌گوید ۱۰ سال است قلم و کاغذ و دوات و صدای تار تنهایی‌های نیمه شبش را پر می‌کند و برای هدیه کردن می‌نویسد و دلش خوش است که نام و شعری که می‌نویسد به دیواری آویخته شود و نگاهی لحظه‌ای از عشق سرشار شود.

او که مدرک فوق ممتاز انجمن خوشنویسان را دارد، یک خط کامل را «فاطمه» نوشته و انگار می‌خواهد در کشیدگی اتصال «ط» و «م» فاصله دلداگی را به تصویر بکشد و نقطه‌های «فاطمه» را قرمز می‌نویسد. شاید هم می‌خواهد غروب دلگیر جمعه را با این نام نجات دهد و سرخوشش کند که این گونه تمام خطش را به پیچ و تاب فاطمه درآمیخته است.

محمدی می‌گوید: «امروز خیلی خوشحال هستم که نام مادرم حضرت زهرا سلام‌الله‌علیه را می‌نویسم و تلاش می‌کنم هر دو فرزندم را با دنیای خط و اسماء متبرک ائمه اطهار(ع) آشنا کنم و پسرم هم خط تحریر کار می‌کند.»

این بانوی خوشنویس از انجمن خوشنویسان قم با نام نیکی یاد می‌کند و معتقد است بخش مهمی از این حس و حال دلپذیرش را مدیون اساتید برجسته اهل قلم قم است و دیگران را به آرامش این هنر دعوت می‌کند.

تا به آن طرف میز بروم، بداهه‌نوازی «لطفی» به بداهه‌نویسی «طاهره صادقی» گره می‌خورد، نمی‌دانم صدای مضراب لطفی بر سیم‌های تار بیشتر دلم را می‌برد یا صدای کشیدگی قلم طاهره صادقی در تحریر نام حضرت نور. این مشق عشق کردن به نام مادر یعنی زندگی و بس.

او که ۲۰ سال است با قلم و بوی دوات آشنا شده، می‌گوید: « ۱۰ سال است حرفه‌ای کار می‌کنم و با وجود سه فرزند، عشق به خط نگذاشته از این فضا جدا شوم و شرکت در این کارگاه ادای احترامی است به ساحت حضرت زهرا سلام‌الله و مقام شامخ مادر.»

این بانوی هنرمند که خوشنویسی را تنها یک مهارت نمی‌داند، می‌گوید: «برای خوشنویسی باید وضو گرفت و عاشق شد تا بتوانیم قلم را محکم در دست بگیریم و ساعت‌ها پیچ و تاب یک حرف را تمرین کنیم.»

«طاهره علی‌محمدی» هم که آثارش در نمایشگاه‌های متعددی اکران شده، می‌گوید: «این محفل چون به نام مادر برگزار شده حس و حال خاصی دارد،‌ تحریر نام مادر و القاب حضرت زهرا(س) در روزی که به نام مادر است شیرینی و حلاوت کار را چندین برابر کرده و با اشتیاق بیشتری قلم روی کاغذ می‌نشیند.»

به اعتقاد این بانوی خوشنویس، «هنر خطاطی هنر هدیه دادن است، حتی وقتی برای یادگاری به ما سفارش می‌دهند، برای من حسی غریبی دارد.»

کنارشان می‌نشینم و همراهشان می‌شوم، در پیچ و تاب صدای مضراب و سیم تار و ضجه های قلم تصویر «لطفی» برایم تداعی می‌شود که هر از گاهی نگاهی به آسمان می‌کند و زیرلب نامی را زمزمه می‌کند. این لحظه تنها نامی که می‌شود زیرلب زمزمه کرد «یا فاطمه» است.

عکس: مهدی بخشی سورکی