شهر بیست/ حسن طاهری: کرمان غوغایی برپاست. تمام مردم خانه ها را آماده کردند برای پذیرایی. به همه زائران و مسافران، شام می دهند. با اصرار از همه می خواهند فردا بعد از مراسم تشییع و خاکسپاری برای استراحت به خانه های آنان آمده و بعد به شهر خود بازگردند. همه حال و هوای شهر کرمان شده است همچون مراسم اربعین در کربلا. واقعا مردم مهربان و غیور، سنگ تمام گذاشتند. مردم کرمان کرایه تاکسی از کسی نمی گیرند. برای خرید تغذیه به مغازه می رویم پول نمی گیرند. اینجا انگار جای دیگری است؛ دنیای دیگری. فقط با تبسمی نمکین و رویی خوش و چشمی اشکبار و لحنی بغض دار می گویند:مهمان حاج قاسم هستید. مهمان حاج قاسم عزیز است…

این‌ها مشاهدات یک مسافر شهرستانی است، از زادگاه شهید حاج قاسم سلیمانی. مسافری که از شب قبل از ورود پیکر پاک سپهبد شهید و مالک اشتر دوران، و بازگشت جسم قطعه قطعه شده بسیجی خاکی و بااخلاص کرمانی به زادگاهش، جلوه هایی از عشق و ارادت ملت غیور و نجیب و قدرشناس ایران را با دو چشم خویش نظاره کرده است.

این روزها حیرت انگیزترین و شگفت آورترین صحنه های حماسی و شکوهمند انقلاب اسلامی، بر پای پیکر پاک پاسداری مخلص، آن هم در عصر پایان اساطیر، آفریده شده و می شود.

تجلی با عظمتی از عرض ارادت قلبی ملت ایران، به مقدس ترین فرزند این نهضت، یعنی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.

جلوه هایی عظیم از پاسداشت یک انسان خدوم خالص بی ریا، که هنوز بسیاری از تحلیل گران و اندیشمندان دنیا، نمی توانند باور کنند که این صحنه ها از همان ملتی دیده می شود که چون به پای سخنش بنشینی، از وضعیت معاش سخت خود و مدیریت مدیران یقه سفید و مجریان ریش رنگی کشورش، سبد سبد شکوایه و گلایه، از حنجرش فوران می کند. ملتی که فرق خیانت و خدمت را بسیار خوب می فهمد و استاد تشخیص خائن از خادم است.

به راستی رمز این همه سپاس و قدردانی و عزت و بزرگی، در چیست؟ آن هم با این حجم از گستره قدردانی و فوران دنیایی از احساسات پاک و زلال برای روستازاده ای رزمجوی که نه امیرزاده و نه آقازاده بود، بلکه فقط یک پاسدار بود، یک پاسدار ساده و بس!

حاج قاسم چگونه زیست و چگونه بود، که چونان ستاره سپاه خدا، برای ابد در اوج آسمان خاطرات این ملت، جای گرفت؟

پاسخ این پرسش فراگیر این روزها را سال ها پیش، عارف واصل و عالم با اخلاقی چون آیت الله یحیی انصاری شیرازی(ره)، در پاسخ به سردار رحیم صفوی بازگفت.

رمز و رازی که همه مدعیان علاقه‌مندی به انقلاب و شهدا، هر صبح و شام، باید آن را تکرار کنند و ذکر مدام بر لب داشته باشند: اولین شرط پاسداری از انقلاب، پاسداری از نفس است.