شهر بیست/ سید مرتضی حسینی شاهترابی: اگر «ویلیام فاکنر» نویسندگی حرفه‌ای را «عرق ریزان روح» و داستان ‎هایش را دستاورد عرق‌ریزان جان و روان می‌دانست، امروز در اقلیم‌های توسعه‌نیافته، نویسندگی را «زندگی دوزخی» باید شمرد. دوزخی که جسم و جان نویسنده را باهم عذاب  می‌دهد تا نوشتن را از او بگیرد. نوشتن نه تنها نبض زندگی نویسنده که ضربانِ هستیِ تاریخ و مبدأ و آغاز دوران تاریخی آدمی است. پیش از نوشتن، انسان سردرگم است و تاریخ ندارد و نوشتن است که سنجۀ تاریخ و تمدن می‌شود. انسان بی‌نوشتن، انسان بی‌تاریخ و تمدن است.

«مهندس واشینگ کلوز»، تئاتری به نویسندگی و کارگردانی «ابوالفضل بلغندر» روایتی از «زندگی دوزخی» نویسنده است، نویسنده‌ای که خانواده و جامعه‎ در شناخت و درکش ناتوانند و نویسندگی‌اش را تخصصی بی‌ارزش و بی‌ثمر می‌بینند؛ به همین سبب، اقتصاد زندگی را برایش مسئله‌ساز و او را وادار به کارهایی دور از جایگاه و منزلتش می‌کنند، کارهایی که حتی خودشان از نام‎بردن صریح‌شان شرم دارند!

«مهندس واشینگ کلوز» یک روایت پنج وجهی از «زندگی دوزخی» است، روایت مصائب «نویسنده» با «خانواده‌اش»، مصائب «نویسنده» با «ناشرش»، مصائب «نویسنده» با «کاسبان سطحی‌گرای جامعه‌اش»، مصائب «نویسنده» با «خودش» و مصائب «نویسنده» با «تماشاگر».

برجسته‌ترین وجه روایت هم روایت مصائب «نویسنده»(علی مقدم) با «خانواده»اش(صدیقه مشایخی) است که او را به سوی یک فرجام ناشاد می‌برد و صحنه‌های تلخ و گزنده‌ای می‌سازد. زن بدون درنظر داشتن جایگاه و شخصیت نویسندگی همسرش، مطالبات اقتصادی و اجتماعی جامعه سطحی‌گرای خود را در اولویت می‌گذارد و براساس همان مطالبات روابط و تعامل شخصی‌اش را با او سامان می‌دهد و سرانجام طردش می‌کند.

همان خواسته‌ها و مطالبات اقتصادی تحمیل شده نویسنده را وادار به پذیرش انشانویسی و درواقع، تن دادن به نازل‌ترین سطح سفارشی‌نویسی می‌کند. تنگ‌دستی اقتصادی او را ناگزیر به پذیرش پیشنهاد تحقیرآمیز ناشر می‌کند، اما قرار نیست هیچ گشایشی حاصل شود!

«مهندس واشینگ کلوز» فرصتی است برای اندیشیدن به مصائب نویسندگی همچنان که در درون روایت اصلی‌اش سرگذشت بچه خوکی را روایت می‌کند که آرزوی انسان شدن داشت و می‌گوید: «انسان‌بودن سخت‌‌ترین رؤیایی است که یک حیوان می‌تواند آرزویش را داشته باشد…».