به گزارش «شهر بیست»، امام موسی ‌صدر در سال ۱۳۵۰ در سفری به کاشان و در دیدار با برخی از علما و روحانیون این شهر درباره شخصیت و زندگی امیرالمؤمنین(ع) سخنرانی کرده است.

متن کامل این سخنرانی در کتاب «انسان آسمان» توسط مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر به چاپ رسیده که بخشی از آن را به مناسبت دهه ولایت و ایام عید غدیر در ادامه می خوانید:

می گوییم علی امام ماست، اما امام یعنی چه؟/ ما چقدر به او شبیه هستیم؟

حالا ما هم شیعۀ علی هستیم. مـا می‌گوییم علی امام ماست. امام یعنی چه؟ امـام یعنی پیشوا. نماز جماعت خوانده‌اید. نماز جماعت که می‌خوانند، امام وقتی که می‌گوید: «اللّه اکبر»، مأموم هم می‌گوید: «اللّه اکبر.» رکوع که می‌کند، مأمومین رکوع می‌کنند. سجود هم می‌کند، سجود می‌کنند؛ یعنی پیروی کردن. ولایت ما از علی هم به همین معناست.

خوب، علی امام ماست. علی چگونه بود؟ این که گفتیم، قطره‌ای از مظهر شخصیت علی بود که به زبان بنده در این مکان مقدس جاری شد. آیا تا کنون امام را دیده‌اید که در قیام باشد و مأمومین او در حال سجود؟ و یا امام در سجود باشد و مأمومین ایستاده باشند؟ آیا می‌گویی این آقا امام این‌هاست، می‌گویی یا نمی‌گویی؟ البته که نمی‌گویی. این مسخره است. باید بررسی کنیم که ما چگونه مأمومین این امامیم؟ علی شجاع، ما ترسو؛ علی کریم، ما بخیل؛ علی خوش‌اخلاق، ما بداخلاق؛ علی توانا، ما ترسو و طماع؛ علی صادق و الی آخر. معنای امامت چیست؟ علی، همان‌طور که گفتیم، سرّ کمالش ایمانش است. راهی است که برای ما هم باز است. این راهی است که علی رفت. بفرمایید شما هم بروید. علی صد درجه‌اش را رفت و آن شد، تو یک درجه‌اش را برو و یک صدم علی بشو. راه باز است برای همه. باز نیست؟
ما کمال علی را در ایمانش می‌دانیم. بـا ایمان به خـدا و ازدیاد این ایمان، می‌توانیم راه علی را برویم.

اما ما چه کرده‌ایم؟ ما که شیعۀ علی هستیم و باید از او پیروی کنیم، چه کرده‌ایم؟ بعضی‌هایمان، نمی‌گویم همه‌مان، صادقانه پیروی نکرده‌ایم. خوب، حالا که نکردیم چه از دستمان رفته است؟ عزت و شرافت و هدایت و نجاتی که باید برای شیعۀ علی‌(ع) باشد، مهجور مانده است. حرفی ندارم، ولی مصیبت کجاست؟

آیا از طریق ما شیعیان می توانند علی(ع) را بشناسند؟ / مصیبت بزرگ علی در شیعیانش است

ای علی‌دوست، ای کسی که برای خاطر علی‌(ع) بر سر می‌زنی، به سوگ می‌نشینی؛ ای کسی که برای علی جمع می‌شوی و چراغ روشن می‌کنی؛ ای کسی که برای علی اشک می‌ریزی؛ ای کسی که با شنیدن منقبت علی‌(ع) دلت شاد می‌شود، بشنو و بترس و بلرز از این حرف. علی‌ را اگر امروز دنیا بخواهد بشناسد، چطور می‌شناسد؟ دو راه دارد که دنیای امروز علی‌ را بشناسد. یک راه از تاریخ می‌رود و کتاب‌ها را می‌بیند و علی‌ را از راه تاریخ می‌شناسد. یک راه دیگر هم امروز برای شناختن علی‌ هست. اگر آمدند و گفتند که علی‌ را چطور می‌شود شناخت، می‌گویند می‌رویم از پیروانش می‌شناسیم. فرض کنیم یک نفر می‌خواهد علی را بشناسد. می‌خواهد پیروان علی‌، مأمومین علی، دنباله‌روهای علی‌، شیعیان علی را بشناسد، تا علی را بشناسد. چه می‌بیند؟ آیا علم می‌بیند؟ آیا تقوا می‌بیند؟ آیا علاقه به یتیمی که در علی بود، می‌بیند؟ آیا خدمت به مردمی می‌بیند که در علی‌ می‌دید؟ آیا شجاعت و صراحتی می‌بیند که در علی(ع) می‌دید؟ به هوش باش، چگونه می‌خواهی علی را بشناسانی؟ آیا شجاعت و صراحتی را می‌بیند که در علی بود؟

یکی از دوستان ما می‌گفت که علی سه تا مصیبت داشت. خوب گوش بدهید آقایان. علی سه تا مصیبت داشت: اول مصیبتش دربارۀ شخص خودش است. کسانی حقش را غصب کردند، اذیتش کردند، کشتند. این مصیبت چند سال طول کشید؟ سی سال، چهل سال، پنجاه سال. مصیبت دوم مصیبتش دربارۀ اولادش است. امت با اولاد علی بد رفتار کردند. کشتند، فراری دادند، اسیر کردند. هر کاری خواستند کردند. اما این هم چند سال طول کشید؟ این هم دویست سال طول کشید… سیصد سال طول کشید. بیشتر شد؟ نه، تمام شدند امامان.

مصیبت بـزرگ علی در شیعیانش است. این‌هایی که ننگ ابــدی برای آن سرور هستند. این‌هایی که یکی‌شان کافی است که بگویند علی باطل بوده و هرچه می‌گفت، درست نبوده است.
درست است امروز ما ننگ دامان علی بشویم؟
عقب‌افتاده‌ترین شهرها شهرهای شیعه باشد؟
نسبت بی‌سوادی در بین شیعیان از همه بیشتر باشد؟
معاملۀ بازارها از همه‌جا بدتر باشد؟
راست کمتر باشد؟ صلۀ رحم کمتر باشد؟
یتیم بیشتر باشد؟ فقیر بیشتر باشد؟

آخر این چه بساطی است؟ این چه زندگی‌ای است که ما داریم؟ این‌ چه پیروی از علی است که ما داریم؟ برگردید آقایان، عمر ما به پایان می‌رسد. یک روز زودتر یا یک روز دیرتر. باید تلاش کرد. ما امروز پشت نمایشگاه گذاشته شده‌ایم. آقا سابقاً دنیا به هم ارتباط نداشت، هر غلطی که ما در دلمان می‌کردیم، در مملکت خودمان می‌کردیم، کسی به ما نگاه نمی‌کرد. امروز جامعۀ ما در دنیا منعکس است. هرچه بکنیم، همه‌کس می‌بیند. هر اخلاقی داشته باشیم، همه‌کس حس می‌کند. هر روشی داشته باشیم، مشخص است. به نام علی تمام می‌شود. ما شیعۀ علی هستیم. نباید دشمن او باشیم و امیدوارم که نباشیم. به حق خودش و به ایمان خودش. والسلام علیکم.